Ik voelde mij nutteloos. Zat alleen maar in de weg.
Gelukkig sinds een aantal jaar is daar verandering in gekomen.
Maar soms, ja echt soms
Komt dat gevoel terug. Wat heeft mijn leven voor meer waarde..
Snik
Het liefst pak ik dan mijn telefoon, zodat ik toch mee kan met iemand anders zijn/haar verhaal. Dan voel ik niet zo nutteloosheid..
Ik ontwijk connecties met de mensen en dieren om mij heen.
Vanavond had ik weer zo’n moment.
Ik krijg mijzelf met geen mogelijkheid van mijn telefoon. De gedachten zijn te heftig.
Deze avond liep ik met Stitchie. Hij was deze avond en gisteren ontzettend hyper. Tenminste zo kwam hij van mij over. Constant liep hij voor mij voeten en liep hij achter mij aan. Telkens stuurde ik hem weg. Telkens kwam hij weer terug.
We zijn net terug van wandelen en zo net was er een buurman die contact met Stitch zocht. Ziel tot ziel. Stitch kijkt je ook recht in je ogen, je ziel in. Wie je ook bent. Het raakte mij. Ik hang net zijn lijn aan de kapstok en terwijl ik mijn schoenen uitdoe, blijft Stitch bij mij staan. Normaal zou ik zeggen dat hij zijn plekje mag gaan zoeken voor de nacht. Nu ga ik door mijn knieën, aai hem en ga uiteindelijk naast hem zitten. Ik voel zijn haren langs mijn handen glijden. Alles wordt stil. Niks doet er toe. Ik ben nu samen met hem in het moment. Alleen dit al geeft mij leven. Stilletjes in de gang in het donker zit ik samen met Stitch. Stilletjes te zitten ZIJN. Langzaam merk ik op dat ik dit heb gemist. De connectie. Het voelen ipv denken. Tuurlijk hoor ik af en toe het geroep, dat ik dit niet kan doen in mijn leven… “Maak er toch wat van.” Maar wat nou als ik er niet iets van wilt maken, maar gewoon voelen, voelen wat mij wordt toegereikt.
Langzaam gaat Stitch voor mij liggen met zijn rug naar mij gericht. Ik ervaar een oase van rust.”
Stitch laat zien dat bij je gevoel blijven, goed genoeg is. We mogen er meer toe ZIJN ipv er toe doen.
