“𝓓𝓸𝓮 𝓽𝓸𝓬𝓱 𝓮𝓮𝓷𝓼 𝓵𝓲𝓮𝓯..” “𝓐𝓬𝓱 𝓭𝓸𝓮 𝓽𝓸𝓬𝓱 𝓶𝓮𝓮..” 𝓐𝓬𝓱 𝓭𝓮𝓷𝓴 𝓽𝓸𝓬𝓱 𝓪𝓪𝓷 𝓭𝓲𝓮 𝓪𝓷𝓭𝓮𝓻..” “𝓦𝓪𝓽 𝓫𝓮𝓷 𝓳𝓲𝓳 𝓪𝓯𝔀𝓮𝔃𝓲𝓰..”
Diverse keren heb ik dit naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Ik merkte op dat ik het zo goed wilde doen. Ik wilde mij begrepen voelen. Niet hoe ik mijzelf moest veranderen, zoals de ander voor ogen had. Toch luisterde ik er naar en had het gevoel dat er iets mis met mij was. Toch bleef het wringen, want ja ik voelde toch dat het anders kan. Waarom blijf ik toch zoveel voelen? Ik werd er gek van.. Langzaam aan ging ik weg van mijn gevoel en ging meer in mijn hoofd zitten en luisterde ik naar de verwachtingen van mijn omgeving, van de verwachtingen, dan deed dat het mij het minste pijn. Ik zocht steun en was toen al gek op hondjes. Eindelijk kwam dan na blijven vragen, mijn maatje Moo. Een gladharige, Dwerg Teckel. Moo was zoals de maatschappij zouden zeggen, een pittig ding. Hij kreeg dan ook de bijnaam Napoleon. Hij paste niet perfect in de maatstaven zoals de maatschappij dat verwacht. Ik deed er alles aan zodat ik mijzelf niet hoefde te schamen voor zijn gedrag. Wat man, hij liet van zich horen. Als hij de kans had, dan waren we hem ook vaak kwijt. Hij had zo’n sterke wil.
Nu ik er zo op terug kijk, bewondering ik zijn vastenberadenheid en zijn wil om te luisteren naar zijn eigen behoeftes. . Hij liet zich niet de mond snoeren, omdat iemand dat zo verwacht had. Ook omdat ik zelf niet durfde om te gaan staan voor mijzelf, paste hij zich echt niet aan.
Na Moo, had ik echt geen behoefte aan een andere hond en toch kwam Stitch 3 weken later op mijn pad. Ik moest zo wennen aan hem. Hij is zo anders in zijn behoeftes en doen& laten. Ik merkte op dat ik het deze keer zo goed wilde doen. Stitch zou de perfecte hond worden, had ik mij voorgesteld. Hij zou onder mijn leiding beschermt worden, zodat hij niet als Moo zou afreageren op andere honden.
Wat ik niet wist, is dat Stitch nogmaals de wijze les van Moo doorzette op zijn manier. Ook Stitch is heel duidelijk in wat hij wilt en niet wilt. Veel mensen vonden (en nog steeds) een heleboel van Stitch en toch past Stitch zich niet aan. Daarnaast liet Stitch mij zien, hoe overprikkeld hij werd van alles wat op zijn pad komt. Hoe hij dan reageert als het hem te veel wordt. Daar zag ik herkenning. Ik zag dat de emoties en prikkels hem overrulede. Dankzij hem leerde ik te luisteren naar wat ik wilde, maar hoe graag ik het ook wilde, durfde ik het vaak niet te doen. Bang wat een ander ervan zou vinden. Emoties kropte op en ik merkte dat ik steeds vanzelf af ging staan. Ik deed niet meer dingen die ik zo graag doe en keerde in mijn schulp. Weer hoorde ik ze zeggen, wat ben je afwezig. Weer voelde ik mij onbegrepen. “Ik doe het toch niet goed..” Dit heeft jaren zo geduurd..
Tot ik een stukje tekst zag op Facebook. Het ging over voelen en honden. Ik merkte op dat mijn hart warm werd en ik kreeg de sprankeling in mijn ogen terug. Ik werd dolenthousiast en zo heb ik mij ingeschreven voor mij opleiding tot coach met de hond als spiegel. Deze opleiding heeft mij net dat zetje geven om weer naar mijn gevoel te luisteren. “Waar wordt ik blij van/waar heb ik behoefte aan.” Het geeft mij de rust en te vertrouwen terug en bovenal voel ik mijzelf begrepen, doordat ik luister naar wat ik nodig heb. Dit wil ik meer mensen laten ervaren. Om mensen via hun hond, die niet past in het “perfecte plaatje”, te begeleiden naar meer rust in hun hoofd, meer vertrouwen en meer te laten luisteren naar hun gevoel, zodat ze zich zelf meer begrijpen.
Binnenkort zal ik vertellen wat ik kan doen (en boven al je eigen hond) , zodat je niet meer aan de verwachtingen van de ander probeer te voldoen en hierdoor meer rust & vertrouwen zal ervaren.
