Vandaag de dag hoor je regelmatig mensen worstelen met dat alles perfect moet zijn. We leggen de druk te hoog op ons zelf. We moeten alles al weten, alles moet netjes geregeld zijn en we mogen absoluut geen fouten maken. Herkenbaar?
Vaak geven we aan dat het mede komt aan onze omgeving. In het geval dat je het perfect wilt doen met je hond, geef je aan dat het echt aan de omgeving gaat of/en je hond. Maar jij bent de gene die de druk hoog op voert. De druk om goed te presteren. Iets waar ik mij vaak in heb herkend en soms nog weleens herken.
Daarom ga ik je mee nemen in ons verhaal (Stitch en mij). Stitch komt uit Roemenië van de straat. Stitch heeft (zoals vele zwerfhondjes) wat trauma’s en is meer gevoelig voor zijn omgeving dan sommige andere honden die hier geboren zijn. Voordat ik Stitch kreeg, was net mijn vorige hond (Teckel) overleden, ook met een heftig begin. Doordat het bij de vorige hond niet goed ging, was ik van plan om het bij Stitch anders te gaan doen. Wat met de goede bedoelingen is geweest, maar waardoor er meer druk op ons beide kwam te staan. Ik zorgde dat er meer ruimte ontstond voor ons en gaf Stitch structuur in zijn dag. Je zou zeggen dat is toch mooi. Maar nou komt het, sommige mensen namen het niet te serieus, vonden mij te streng en luisterde niet naar wat Stitch en ik wilde. Ik overwoog om toch anders te gaan kijken en te luisteren wat ze mij vertelde. Ik wilde het immers perfect doen, beter dan met mijn vorige hond. Maar je doet toch immers wat je kan op dat moment met de middelen die je op dat moment hebt, maar daarbij hoef je het niet perfect te doen zoals andere het doen. Door nu met Stitch contact te maken, op elkaar in te spelen, zie ik al snel wat Stitch nodig heeft en waar hij graag bij weg wilt zijn, maar ja dat is soms nog steeds vallen en opstaan.
Dit is vaak ook tegenstrijdig wat men verwacht hoe je omgaat met je hond, want ja “Hij moet toch luisteren?” “Je wilt toch niet dat hij over je heen loopt?”
Zo ook afgelopen maand nog. Stitch laat ik uit aan de lange lijn, zodat hij met zijn neus de wereld kan ontdekken, zoals wij dat doen met onze ogen. Ik neem de tijd voor hem, zodat hij de luchtjes die aandacht nodig hebben volgens Stitch nog onderzocht kunnen worden met zijn neus. Stitch mag ook de route bepalen. Hierdoor merk ik op dat hij vaak contact met mij maakt alvorens hij de keuze maakt. Stitch komt kalmer over en je ziet dat hij zelf keuzes kan maken met betrekking met andere tegemoetkomende honden. Hij kijkt mij aan en ik begeleidt hem als ik het zie aan zijn lichaamshouding een andere kant op, zodat er meer ruimte ontstaat. Het kan weleens zijn dat de andere persoon met zijn/haar hond dit niet in de gaten heeft en als nog op ons afkomt. Wat uitmondt door het wegdraaien, oogwit, gespannen houding etc. Afgelopen maand mondde dit uit tot geblaf vanuit Stitch naar de andere hond. Soms ervaar ik dan, de druk vanuit mijzelf om het perfect te doen. Probeer ik alle ballen hoog te houden, maar op dat moment heb ik gedaan wat ik kon doen en is het de bedoeling dat ik niet alles op hoef te slurpen hoe ik beter kan doen, hoe het anders zou kunnen.
Daarnaast ben ik van mening dat je hond ook los van jou staat en ook soms momenten heeft waar bij hij/haar dag niet heeft. Het even te veel is. Dat het geen probleem is dat je hond dit kenbaar maakt door te blaffen naar de andere hond. “Vandaag even niet”.
Daarbij mag je altijd bij jezelf blijven. Daarmee bedoel ik, dat je vaak zelf al weet wat je mag doen en wat je hond & jij nodig hebben, ook al heeft iemand daar een bepaalde mening over of geeft men daar een goed bedoeld advies over.
Het leven is een proces van vallen en opstaan, waarbij je dichtbij jezelf mag staan. Niks is perfect.
