Voor mij betekent spiegelcoaching met de hond een terugkoppeling van de hond op jouw gedrag/gedachten etc. Hiermee wil ik zeggen dat hoe je met je hond omgaat en hoe de hond op je terug reageert, je een duidelijk beeld kunt geven hoe je met je omgeving en jezelf omgaat. Vooral wat er in ons zelf gebeurd zijn wij ons niet bewust van. Vaak leven wij in ons hoofd (gedachten, overtuigingen etc.) waardoor we niet bezig zijn met ons lichaam en wat wij uitstralen. Honden zijn een kei in het observeren en aanvoelen van hun omgeving. Dus ook hoe jij je voelt. Ook heel belangrijk, want voelt er iemand zich niet oké, dan brengt dat heel wat te weeg in de samenstelling van het gezin/roedel. Het is dus erg noodzakelijk dat we bewust zijn van ons gevoel. Ook voor het aanvoelen op fysiek vlak. Als je in je hoofd blijft hangen, kan je je soms niet bewust van zijn dat er lichamelijk iets niet goed gaat, waardoor het uiteindelijk zich erger gaat uiten. Binnenkort kom ik terug met uitgebreidere informatie!
Maar goed, hieronder vertel ik mijn verhaal:
Zelf zat ik altijd vast in mijn gedachten, oprecht dacht ik dat dat mijn gevoel was. Liet mij meevoeren door mijn gedachten en ik was altijd in de stress. Mijn hondje Stitch (Roemeentje) is prikkelgevoelig net als ik. Hij pakte dit als geen ander van mij op. Was ik gestrest, dan at hij net als ik geen hap. Ik liep de hele tijd heen en weer. Stitch liep ook steeds heen en weer. Als het mij te veel werd, dan snauwde ik heftig naar de gene die voor mijn gevoel op mij nek zat. Zo ook Stitch. Soms schaamde ik mij voor mijzelf en ook voor wat Stitch deed. Eigenlijk exact hetzelfde als ik deed, alles gericht op de buitenwereld. Vaak vonden mensen mij en Stitch niet lief. We waren voor hen een probleem. Maar het grootste probleem was dat ik niet kon dealen met wat ik ervaarde. Dat ik zo uiteindelijk uit mijn stekker zou kunnen gaan. Stitch leek er geen probleem mee te hebben. Hij liet weten dat iets te veel was, door uiteindelijk een snauw te geven, maar was niet per definitie boos op de ander. Hij stelde zijn grenzen en accepteerde zich zelf zoals hij is. Geen schuld of schaamte.
Lang is dit door gegaan tot ik van het spiegelcoachen met honden te horen kreeg. Zonder aarzelen heb ik mij aangemeld. Niet omdat ik vond dat Stitch niet luisterde, maar meer omdat het echt ging om voelen. Dat deed wat met mij. Al snel kwam de eerste spiegel op mijn pad. Acceptatie. Zo jeeh. Dat was echt meteen raak. Jaren lang accepteer ik mijzelf niet. Voelde mij onbegrepen en voelde ontzettende schaamte en schuld voor wie ik ben. Daarnaast uitte ik mijzelf ook niet zo snel. Het liefst verdween ik naar de achtergrond. Zo werd ik niet geraakt. Toch gebeurde het vaak in mijn omgeving (en nog steeds) dat ik uitgelokt werd om te gaan staan voor mijzelf, mijzelf te uiten zoals ik ben. Dat vond ik reten spannend en nu ik mij bewust ben van deze spiegel is het soms nog steeds spannend, maar door mijn lieverd, Stitch, die zich er niks van aantrekt, realiseerde ik mij dat ik mij niet schuldig hoef te voelen voor mijn grenzen, wat ik aan kan en voor wie ik ben. Het deed mij het meeste pijn, dat niemand Stitch begreep in zijn behoeften.
“Waarom kunnen mensen niet aanvoelen dat hij iets niet wilt en dat dat niet erg is. Huh, dit is precies wat ik voel over mijzelf. Iedereen loopt over mij heen en iedereen is vergeten om eens te voelen. Huh huh. Dat is ook bij mij zo. Ik ben constant bezig met de ander in mijn hoofd, dan voelen bij mijzelf wat ik nodig heb, waar ik naar verlang en mijzelf hierin uit. Ja, door duidelijk mijn grenzen aan te geven. Dat kan ik alleen als ik voel en mijzelf bevrijd van alles wat “hoort” mijn mentale gevangenis.”
Vaak laten we ons leiden wat de ander vind of van hoe iets “hoort”.. De schuld en schaamte die er bij komen kijken als je er niet aan kan voldoen. Stitch is mijn voorbeeld. Mijn voorbeeld om heel nadrukkelijk te voelen bij mijzelf te voelen/nagaan wat ik nodig heb. Zo kan ik voor mijzelf zorgen. Voor mijn eigen ruimte zorgen en mij niet schuldig hoeven voelen voor het niet voldoen aan het “perfecte plaatje” van de ander. Kijkend naar het gedrag van Stitch en mij gaat het er niet om of je past in het plaatje, in het mooi gestucte hokje van de maatschappij waren wij allen in “horen te passen”. Wij wegen te veel aan het oordeel van de ander in plaats van ons zelf te accepteren, onze noden te accepteren.
Met dit besef, wil ik beginnen bij hoe we naar onze honden kijken en later hoe we naar ons zelf kijken veranderen. Waarom beginnend bij de hond? Omdat het minder confronterend is om naar te kijken, aan te voelen. Als we veel verwachten van onze honden, dan verwachten we ook veel van ons zelf. Daarbij houden we van onze honden en raakt het ons zelf als we het inzicht krijgen hoe we naar onze honden kijken. Daarbij zijn honden fantastische spiegels. Wat er in ons afspeelt, laten ze ons vaak in de buitenwereld zien en zo dus ook raken. De hond wordt niet voor niks een therapeut op vierpoten benoemd of zoals de bekende titel: Men’s best friend. Dus laat alles los zoals “het hoort” en kom voelen vanuit je intuïtie wat jullie beide nodig hebben.
Mocht je tegen dingen aanlopen in contact met je hond, dan kun je hieronder een 💓 plaatsen of stuur mij een berichtje , dan plannen we een kennismakingswandeling.
Tot snel lieve jij!
