Mijn fantasie was mijn beste vriend. Uren kon ik hierin verdwalen.
MIJN VERHAAL
Eén van mijn eerste herinneringen was dat ik in de huid kroop van een hond.
Je niet thuis voelen. Je hebt heimwee naar iets wat hier niet is. “Waarvoor besta ik? Wat heb ik hier te doen? Mag ik hier weg?” Zover als ik het kan herinneren, heb ik dit altijd zo ervaren en zocht ik een thuisvlucht hier ver vandaan. Mijn fantasie was mijn beste vriend. Uren kon ik hierin verdwalen. Als jong meisje was ik al gek op dieren en in het speciaal honden. Soms vroeg ik mij af of ik niet beter als hond hier op aarde kon komen. Honden brachten tenminste wat, zoals ons raken in ons gevoel en hierop laten vertrouwen. Als mens voelde het juist als een zwaar leven en zo wilde ik niet leven, dus dook ik in mijn fantasie wereld.
Als dat één van je eerste herinneringen is, dan doet dat wel wat met je. Ik was nooit echt voorledig aanwezig hier op aarde. Vaak maakte ik contact met onze familie hond Milo. Ik begon al vroeg met hem te communiceren en door onze gesprekken werden wij beide rustig.
Maar waar kwam het gevoel vandaan? Het gevoel dat ik mij al zo jong niet welkom voelde op aarde en de manier dat ik de wereld ervaarde. Sinds een aantal jaar weet ik waar dit gevoel allemaal is ontstaan, wat ik in mijn onbewuste heb geplant al heel vroeg in mijn bestaan. Verder in mijn verhaal zal je lezen hoe ik ermee ben omgegaan.
Mijn komst was ongepland in een zeer onrustige periode in het leven van mijn beide ouders. Ze waren niet meer samen. Ondanks dat de zwangerschap voor sommige in haar directe omgeving erg zwaar viel was mijn moeder dolgelukkig met mijn komst en vastberaden mij te houden. Neemt niet weg dat ze erg onder druk stond en dat dit ook indirect een effect had op mij. Zelfs na de uiteindelijke acceptatie van familieleden en gebroken banden van sommige familieleden was het kwaad al geschiet. Het gevoel van het niet welkom voelen en niet veilig voelen sloeg zich op in mijn kleine lichaampje in haar buik. Met als gevolg een ingeleide zware bevalling na een zwangerschap van 42 weken. Tevens werd ik ook erg ziek na de geboorte, wat het aankomen op aarde ook niet makkelijker maakte.
Ik weet wat het is om jezelf niet veilig en welkom te voelen. Toch weet ik nu hoe het voelt om gezien en gehoord te voelen.
Dit alles had veel impact op mijn ouders en dit voelde ik wederom heel goed aan. Ik voelde heel jong al onbewust de verantwoording om te zorgen dat het goed ging met mijn ouders en ik ze niet in de weg zou zitten. Zij hadden mij het leven gegeven en ik had de pijn die mijn moeder tijdens de zwangerschap ervaarde onbewust als mijn eigen schuld gezien. Die pijn wilde ik bij haar voorkomen en het voelde als mijn schuld als ze door mij hierin geraakt werd. Als het niet goed met ze ging, klopte het alleen niet vaak met wat ik zag. Hierdoor vertrouwde ik niet meer op mijn gevoel, maar toch bleef het altijd knagen. Daarbij snapte ik ook niet dat boosheid en verdriet toch verdrukt werden. Het moest toch anders kunnen? Met honden kon ik wel duidelijk aanvoelen wat ze bedoelde en zag ik het gelijk in hun gedrag. Maar steeds meer ging ik hiervan afstaan, omdat ik mij hierin een vreemdeling voelde. “Waarom voelen ze niet wat ik voel?”
Daarnaast wist ik ook niet zo goed hoe ik met de boosheid moest omgaan. Het knaagde aan mij en als ik boosheid ervaarde, dan ervaarde ik dat ik de ander pijn deed en dat wilde ik koste wat kost zien te voorkomen. Daarbij leerde ik wel van mijn moeder mijn emoties/gevoel te bespreken, maar merkte ik op dat boosheid naar bijv. mijn broertje haar veel deed. Het liefst wilde ze dat we het goed hadden met elkaar. Dat we geen pijn hebben, want dat zou haar pijn doen. Hierdoor wilde ik alleen maar meer dat mijn moeder zich niet zo zou voelen, waardoor ik mij echt een boeman voelde als ik die boosheid ervaarde. Al snel drukte ik de boosheid weg. Als niet welkom bestempeld. Maar hoe ik het ook probeerde te voorkomen, om hen niet in de weg te zitten, het popte als nog omhoog en vaak barste dan de bom. Langzaam aan ervaarde ik meer en meer het gevoel van niet welkom, want ik deed alleen maar iedereen pijn die ik lief heb.
Hoe meer ik hier naar kijk, hoe meer ik zie dat we totaal niet weten hoe we met onze emoties en gevoel mogen omgaan. Het is eerder een strijd, dan een vertrouwen dat er heerst. Dit gaat generatie op generatie door. We zien hoe onze ouders worstelen met hun emoties en zullen zo ook gaan worstelen met deze emoties. We zien vaak boosheid en verdriet als iets wat je niet wilt ervaren. Zeker nu met de Good vibes only trend, waarbij we alleen maar gelukkig willen voelen en drukken we juist die emoties die ons wat te zeggen hebben. Honden (en andere dieren) triggeren ons juist om naar deze ‘negatieve’ emoties te kijken. Wat hebben ze ons te zeggen?
In mijn 11e levensjaar kwam dan Moo, een dwerg teckel gladhaar black& Tan. Het liefst nam ik hem overal naar toe. Bij hem voelde ik mij goed en voelde ik mij veilig. Ik kon als hij er was de wereld aan. Ik voelde mij vaak verlaten zonder hem. De meeste mensen zagen hem als een pittig ding, maar voor mij was hij juist de rots in de branding. Bij hem kon ik alles kwijt en als het mij te veel was, dan kroop hij vaak in mijn knieholte, als ik niks meer kon doen dan uitgeput op de bank liggen. Hij was er ook toen mijn ouders gingen scheiden. Op het moment zelf vond het wel best zo. Er zou meer rust zijn. Nu jaren later besef ik dat het toch meer heeft gedaan met mij. Zoals hier boven beschreven voelde ik mij verantwoordelijk voor hoe het met mijn ouders ging. De jaren die volgde sloot ik mijzelf meer af samen met Moo. Helaas mocht Moo niet ouder worden dan 9 jaar . Ik had mij voorgenomen dat er voorlopig geen hond meer zou komen. Ik wilde namelijk Moo niet het gevoel geven dat hij vervangen zou worden door een andere hond, totdat mijn moeder zei dat ik Moo nooit zou kunnen vervangen, maar dat mijn hart echt groot genoeg is voor een ander hondje en ja dat klopt.
Na slechts drie weken, kwam Stitch op mijn pad. Een hondje uit Roemenië van volgens hen toen 6 maanden. Toen wij kwamen, kroop hij weg en wilde toen totaal geen contact met ons maken. Hij leek wel afwezig te zijn in zijn lichaam. Toen we thuis waren leek het of hij langzaam aan meer opbloeide en leek hij totaal niet op het hondje wat wij daar zagen. Wel mochten we hem begeleiden met de prikkels die hij binnen kreeg. Iets waar ik zelf ook moeite mee had. De eerste spiegel was al een feit. In hem herkende ik mijzelf.
In mijn 20e jaren werd mij vaak gezegd door sommige andere mensen dat mijn reacties te heftig waren voor de situaties en zo sloot ik me af van mijn gevoel, het deed me alleen maar pijn en niemand begreep het. Ik ervaarde mijzelf als boeman en voelde mij steeds schuldig over wat ik gedaan had. “Waarom gebeurt dit nou altijd?” Ik durfde mijzelf steeds minder te laten zien en deed geen dingen meer waarvan ik juist genoot.
Ik piekerde ook nachten lang of ik niemand in de weg had gezeten met mijn woorden en daden. Ik zocht naar goedkeuring. Ik wilde niet dat iemand mij als een slecht persoon zag. Vaak als de bom barste, omdat ik het lang mijn behoefte had onderdrukt, dan schaamde ik mij naderhand ontzettend en verdween ik het liefst gewoon (net als Stitch hierboven). Ik durfde soms echt niet altijd te zeggen wat mij raakte, omdat het een ander zou kunnen raken.
Steeds meer voelde ik dat ik hier op aarde weg wilde gaan en zag het steeds minder zitten. “Waarom ben ik hier?”
Meer en meer keerde ik in mijzelf en was vooral te vinden in de natuur.
Je zag mij meestal met Stitch in de natuur. Hij gaf mijn emoties, zoals boosheid en verdriet de ruimte om te ontstaan, net als Moo en Milo. Na zo’n wandeling met Stitch ervaarde ik rust in mijn hele lichaam. Hij gaf toen al de lessen die wij als mensen mogen gaan leren. Vaak voelde ik al aan wat hij mij duidelijk wilde maken, zonder daadwerkelijk te praten.
Helaas vonden sommige mensen een heleboel van Stitch zijn gedrag, omdat hij zijn grenzen aangaf, vanwege dat het hem te veel werd. Mensen werden vaak boos op hem en het voelde dan indirect dat ze boos werden op mij. Ik snapte weer niet, waarom ze hem niet aanvoelde. Ik voelde het namelijk al van heinde en verre aankomen. Toch zorgde ik ervoor dat niemand last had van ons en hield Stitch dan dichtbij mij. Gelukkig hadden we elkaar nog. Hij begreep mij. Dat was zeker fijn. Zeker toen ik mijn plaatst in de maatschappij niet kon vinden en ik de sociale druk ervaarde.
Op een zeker moment vond ik na een tijdje een opleiding met baangarantie in de kinderopvang. Ik had toentertijd niet veel met kinderen, maar toch trok het mij. Tijdens deze opleiding kon ik uit diverse keuzedelen kiezen. Eén van die keuzedelen was Expressief talent. Niet voor niks ook, want onder dit vak zat een heel mooi inzicht verscholen. Als heel jong kind leren we al dat ons expressies worden beoordeeld door onze omgeving, zo simpel als: “Wat een mooie tekeningen heb je gemaakt.” Een goed bedoelde opmerking, maar hierdoor zal je je niet meer uiten bij wat je voelt, maar wat wenselijk is, zodat je je veilig en vertrouwt voelt. Hierdoor zal je onbewust steeds verder weg gaan staan van jezelf. De uitingen, je expressie die geen goedkeuring van de ander opleveren, zal je onderdrukken. Terwijl deze uitingen niks zeggen over wie je bent, maar zijn een raadgever over wat er van binnen bij je afspeelt. Ik zag hoe ik mijn expressie had weggedrukt en hierdoor depressieve gevoelens ervaarde (het tegenovergestelde). Ik geloof dat ik daarom deze opleiding mocht gaan doen, want niet veel later daarna werd ik ontslagen.
Wijze lessen van de natuur
In diezelfde periode leerde ik de wijze lessen die de natuur ons komt brengen. Ik was met mijn vader in de ochtend in de Biesbosch (in het gedeelte dichtbij de Merwelanden). We gingen wel eens vaker wandelen en maakte dan vaak foto’s. We gingen bijna terug naar de auto, toen ik een ijsvogel zag zitten op een hek. Mijn vader zag de ijsvogel niet, maar liep toen al wel richting dat hek om te kijken of deur van het hek open zou zijn. Terwijl hij er aan zit, schiet de vogel weg. Maar daar blijft het niet bij. Terwijl ik het aan mijn vader vertelde, vloog de ijsvogel met ons mee. Weer zag hij hem niet en net dat ik mijn vader vertelde dat ik het jammer vond dat hij de vogel niet zag, vloog de ijsvogel voor de laatste keer met ons mee en zag mijn vader de vogel deze keer wel. Helemaal verwonderd wat er op ons pad was gekomen, vervolgen we ons pad. Mijn vader vertelde mij dat dieren die je tegenkomt onderweg, je een boodschap kunnen brengen. Mijn wereld ging nog een stuk meer open. Het gaf mij steun en ik besefte maar weer, dat er meer is dan wat wij denken. De boodschap (voorspoed, zonneschijn, loyaliteit en doelgericht) van de ijsvogel was precies wat ik nodig had.
Op een zeker moment zag ik een artikel op Facebook waarbij de woorden “honden” en “voelen” werden gebruikt. Ik voelde mijn hart vlammen en mijn ogen begonnen te glinsteren. Zo ben ik in de wereld van lichaamswerk (systemisch/energetisch) in gerold met de ondersteuning van je hond. Ik kwam (weer) in contact met mijn gevoel en zo ontdekte ik waarom ik me niet veilig voelde, niet welkom voelde. Allemaal omdat ik niet meer vertrouwde op wat ik voelde en mijn emoties niet doorvoelde zonder oordeel, expressie. Alles wat er gebeurd was bij het daadwerkelijk aankomen op aarde, liep anders en had invloed op hoe ik mij de rest van mijn leven zou ervaren. Over die ervaring kon ik als baby natuurlijk niet overpraten, dus sloeg het op in mijn lichaam. De wond bleef open en als er iets gebeurde wat het aanraakte, voelde ik mij in gevaar. “Ik mag er niet zijn en niemand zit op mijn boosheid te wachten, zo dus ook op mij.” Ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan en snapte vaak niet waar dat gevoel vandaan kwam. Tot ik contact maakte met lichaamswerk. Alle emoties en gevoelens mochten er zijn. Mag het doorvoelen. Daarnaast leerde ik telkens nieuwe lessen van Stitch, die ik uiteindelijk omzette in tekeningen. Zoals eerder gezegd, reageerde sommige mensen fel op onze emoties, maar Stitch luisterde juist naar het uiten van zijn emoties en onderdrukte ze niet. Ook al triggerde hij andere ermee. Hij nam zijn verantwoordelijk over zich zelf en droeg de last van de ander juist niet. Hij bleef in contact met wat hij voelde wat hij nodig had en vertrouwde hier op. Iets wat onze maatjes ons alle willen leren. Dit Inspireerde mij weer. Hij schaamde zich niet over zijn emoties. Dus waarom ik wel? Langzaam maar zeker begon ik meer te ZIJN, zoals ik in essentie ben. Door hem steeds beter beginnen aan te voelen, merkte ik dat ik terug meer vertrouwen kreeg in wat ik ook zelf voelde. Ik kon mijzelf meer gaan voelen en luisteren naar mijn lichaam.
Doordat ik voor het eerst terug ging voelen, kwamen ook al die verdrukte emoties opnieuw naar boven. Het was een zeer pijnlijk proces maar ze mochten er zijn. Begon ik opnieuw met verdrukken, lieten de honden dit snel weten.
Een kantelpunt
Ik heb ontdekt dat mijn niet welkom en niet veilig voelen vast zat in mijn lichaam, doordat wat ik al heel vroeg meemaakte. Als kleine baby kan je hier niet mee omgaan en blijft dat gevoel bij je hangen, tot dat je er zelf mee aan de slag mee gaat. Die pijn bleef en daarom zocht ik naar zaken buiten mijzelf, om de pijn te verzachten. Deze zaken gaven mij het gevoel dat ik nut had en zo kon ik afwezig blijven van wat ik voelde in mijn lichaam. Op die momenten lieten Stitch mij een spiegel zien en werd ik eindelijk gezien en gehoord. Hoe verder ik in dit proces zat, hoe verder ik opnieuw in mijn lichaam kon dalen en hoe meer ik echt aanwezig leek te zijn op aarde. Ik wees niet meer naar de buitenwereld als dader, maar keek naar mijzelf en hoe ik met mijzelf omging. Tuurlijk is het ontstaan bij de aankomst op aarde, als kleine baby, maar als volwassenen is het mijn verantwoordelijkheid hoe hiermee om te gaan.
Met Stitch aan mijn zijde, kreeg ik weer vertrouwen in het leven. Ik had opnieuw het gevoel dat ik wel recht had om te bestaan. Ik wist nu beter hoe ik naar emoties mocht kijken, hoe ik ze kon uiten en hoe ik ermee mocht omgaan. Dit gaf me meer rust. Als ik ergens in geraakt wordt, dan doet het natuurlijk pijn. Dat laat ik er zijn. Tegelijkertijd ben ik dan dankbaar dat ik voel. Het geeft vertrouwen dat ik dit kan en dat dit mij brengt naar meer wie ik in essentie ben. Stitch is een spiegel voor mij maar niet alleen hij. Alles is een spiegel, ik ben zelf ook een spiegel. Ik hoef me niet langer in te houden, mijn emoties te verdringen, omdat het misschien andere mensen raakt. Het is de bedoeling dat andere bij zichzelf mogen aanvoelen wat dit in zichzelf doet gebeuren en zo aan zichzelf kunnen werken.
Spiegelen en honden
Nu ik heel dit proces ben doorgegaan en echt weet wat dit kan brengen, voel ik de kracht om dit door te geven. Vaak word het gedrag van onze honden niet zo gewaardeerd, maar het raakt ons niet voor niks. Ze willen ons brengen naar ons gevoelen en geven ons een spiegel om naar die pijn te kijken. Honden zijn geen boosdoeners, maar boodschappers. Dus ja honden komen niet zomaar op ons pad. Vergeet dan zeker ook andere dieren en kinderen. Zelfs bomen/planten/bloemen etc, als je maar voelt en dus luistert, dan ervaar je wat ze je willen brengen.
Ik begeleid mensen die zich misschien op dit moment niet welkom voelen, mensen die altijd denken dat ze andere in de weg zitten. Mensen die zich liefst afzonderen en vluchten naar hun hoofd, want dat is veilig en vertrouwt. Hen opnieuw zichzelf laten zijn, hen een welkom gevoel geven in hun lichaam. Leren luisteren naar wat hun emoties, zoals boosheid en verdriet hun probeert duidelijk te maken. Hen de boodschap laten ervaren wat hun maatje hun wilt vertellen. Terug naar hun gevoel. Ik voel het als mijn taak om deze missie van de hond te ondersteunen en deze vrouw samen met haar maatje bij te staan in het proces van weer het leven beleven zoals ie is, gewoon magie, met de ups-and-downs. Zodat zij verbonden met haar natuur er wel mag ZIJN. Soms kan voelen pijn doen, maar juist dat doorvoelen, brengt je zoveel meer. Je zal de pijn als iets kostbaars zien. Iets wat jou alleen maar meer naar jezelf brengt. Jij mag er zijn.
Dus hup de natuur in met je maatje. De natuur zijn wij.
